Cukrzyca typu 2 stanowi poważny problem medyczny i społeczny. W Polsce choruje na nią ok. 2.5 mln osób, z czego u 500 tysięcy choroba nie jest rozpoznana. Problem cukrzycy to przede wszystkim kwestia rozwoju późnych powikłań, które przyczyniają się do niezdolności do aktywności zawodowej, kalectwa czy przedwczesnej umieralności.
W porównaniu z osobami zdrowymi, u chorych na cukrzycę typu 2 dochodzi do amputacji kończyn 20 razy częściej, niewydolność nerek rozwija się 5-krotnie częściej, udary mózgu są 10-krotnie częstsze zaś śmiertelność jest 3-krotnie większa. Istnieje ścisły związek cukrzycy z powikłaniami sercowo-naczyniowymi. Ryzyko wystąpienia zawału serca u chorego na cukrzycę jest takie samo jak wystąpienie kolejnego zawału u pacjenta bez cukrzycy.
Najistotniejsze znaczenie dla zapobiegania skutkom cukrzycy ma prewencja pierwotna- zapobieganie wystąpieniu choroby. Wyniki dużych prób klinicznych wskazują iż włączenie terapii behawioralnej u osób z grup ryzyka wystąpienia cukrzycy zmniejsza ryzyko wystąpienia choroby o 58%. Niezwykle istotna jest redukcja kaloryczności spożywanych posiłków, ograniczenie spożycia tłuszczów, zwiększenie spożywania włóknika oraz zwiększenie aktywności fizycznej.
Zasadniczym problemem w prewencji pierwotnej jest brak świadomości zagrożenia wystąpieniem choroby. Istotne jest wdrożenie systemu aktywnej informacji o zagrożeniach wynikających z wystąpienia cukrzycy, identyfikacji ryzyka choroby i sposobom zapobiegania jej rozwojowi.
Cukrzyca typu 2 w początkowym okresie ma charakter bezobjawowy co demotywuje pacjentów do przestrzegania zaleceń terapeutycznych i realizacji badan profilaktycznych monitorujących rozwój a następnie przebieg późnych powikłań choroby