Zapraszamy do zapoznania się z wytycznymi Unii Europejskiej dotyczącymi aktywności fizycznej:
1– Zgodnie z dokumentami doradczymi Światowej Organizacji Zdrowia, Unia Europejska oraz jej państwa członkowskie zalecają przynajmniej 60 minut codziennej aktywności fizycznej o umiarkowanej intensywności dla dzieci i młodzieży oraz przynajmniej 30 minut codziennej aktywności fizycznej o umiarkowanej intensywności dla osób dorosłych, w tym starszych.
2– Wszystkie właściwe podmioty powinny wykorzystywać wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie otyłości i aktywności fizycznej oraz poszukiwać sposobów ich wdrażania.
3– Instytucje publiczne odpowiedzialne za różne sektory powinny wspierać się wzajemnie poprzez międzysektorową współpracę w celu wdrożenia polityk, które mogą ułatwiać i uatrakcyjniać obywatelom osiąganie wyższego poziomu aktywności fizycznej.
4– Instytucje odpowiedzialne za wdrażanie wytycznych dotyczących sportu i aktywności fizycznej powinny rozważyć zastosowanie porozumień między rządowymi szczeblami centralnymi, regionalnymi i lokalnymi na rzecz promowania sportu i aktywności fizycznej.
5– Rządy powinny realizować inicjatywy na rzecz koordynacji i promocji finansowania publicznego i prywatnego przeznaczonego na aktywność fizyczną oraz ułatwiania dostępu do sportu dla całego społeczeństwa.
6– Jeżeli władze publiczne (krajowe, regionalne, lokalne) wspierają sport środkami budżetowymi, należy zwrócić szczególną uwagę na projekty i organizacje, które umożliwiają maksymalnie dużej liczbie ludzi podjęcie aktywności fizycznej, bez względu na poziom ich zaawansowania („sport dla wszystkich”, sport rekreacyjny).
7– Jeżeli władze publiczne (krajowe, regionalne, lokalne) wspierają sport środkami budżetowymi, należy zadbać o odpowiednie mechanizmy zarządzania i ewaluacji w celu zapewnienia działań uzupełniających, zgodnych z celem promowania „sportu dla wszystkich”.
8–Finansowanie działań promocyjnych powinno być skierowane na działania w myśl zasady „sport dla wszystkich”, uwzględniając to, że elitarny element sportu może także stanowić znaczący wkład do programu „sportu dla wszystkich”.
9– Polityka sportu powinna opierać się na dowodach, a finansowanie publiczne na rzecz nauki o sporcie powinno zachęcać do prowadzenia badań mających na celu odkrywanie nowej wiedzy na temat form aktywności umożliwiających całemu społeczeństwu zachowanie aktywności fizycznej.
10– Organizacje sportowe powinny organizować formy aktywności i wydarzenia atrakcyjne dla wszystkich oraz zachęcać do kontaktów między ludźmi z różnych grup społecznych oraz o różnych możliwościach, bez względu na rasę, przynależność etniczną, religię, wiek, płeć, narodowość oraz zdrowie fizyczne i umysłowe.
11– Organizacje sportowe powinny współpracować z uniwersytetami i wyższymi szkołami zawodowymi w zakresie rozwoju programów szkoleniowych dla trenerów, instruktorów oraz innych profesjonalistów z branży sportowej, których celem jest zalecanie aktywności fizycznej osobom prowadzącym siedzący tryb życia oraz osobom niepełnosprawnym fizycznie lub umysłowo, które chciałyby podjąć określoną dyscyplinę sportu.
12– Integralną częścią oferty organizacji sportowych powinny być programy prozdrowotnych ćwiczeń o dużej dostępności skierowane do możliwie największej liczby grup społecznych i wiekowych, oraz obejmujące możliwie dużą liczbę dyscyplin sportowych (lekkoatletyka, jogging, pływanie, sporty z piłką, trening siłowy i sercowo-naczyniowy, kursy dla osób starszych i młodzieży).
13– Organizacje sportowe posiadają unikalny potencjał w zakresie profilaktyki i promocji zdrowia, który należy wykorzystać i dalej rozwijać. Organizacje sportowe uzyskują specjalne znaczenie dla polityki sportu, jeżeli są w stanie zaoferować oszczędne programy o sprawdzonej jakości w zakresie profilaktyki i promocji zdrowia.
14– Dane dotyczące aktywności fizycznej powinny być wprowadzone do systemów monitorowania zdrowia na szczeblu ogólnokrajowym.
15– Organy publiczne powinny zidentyfikować zawody posiadające niezbędne kompetencje do promowania aktywności fizycznej oraz rozważyć sposób, w jaki poszczególne role zawodowe mogą zostać ułatwione za pomocą stosownych systemów rozpoznawczych.
16– Lekarze medycyny oraz pozostali specjaliści do spraw zdrowia powinni pełnić funkcje pośredników pomiędzy dostawcami ubezpieczeń zdrowotnych, ich członkami lub klientami, a dostawcami programów aktywności fizycznej.
17– Firmy ubezpieczeniowe powinny być motywowane do tego, aby zwracać lekarzom (pierwszego kontaktu lub specjalistom) koszty corocznej rozmowy z każdym pacjentem, podczas której uzyska on porady dotyczące tego, jak włączyć aktywność fizyczną do swojego codziennego życia.
18– Organy publiczne powinny zachęcać programy ubezpieczeń zdrowotnych do znaczącego uczestnictwa w promocji aktywności fizycznej.
19– Programy ubezpieczeń społecznych powinny zachęcać klientów do aktywności fizycznej oraz oferować im motywacje finansowe. Aktywność fizyczna na zalecenie lekarza powinna stać się dostępna we wszystkich Państwach Członkowskich UE.
20– W tych Państwach Członkowskich, w których leczenie świadczone jest nieodpłatnie, system zdrowia publicznego powinien wykorzystać te kanały do promowania aktywności fizycznej wśród wszystkich grup wiekowych, w tym również poprzez wprowadzenie dodatkowych premii dla osób aktywnych fizycznie oraz zachęcanie specjalistów zdrowotnych do promowania aktywności fizycznej w ramach strategii prewencyjnej.
21– Państwa Członkowskie UE powinny zebrać, podsumować i ocenić krajowe wytyczne dla aktywności fizycznej skierowane do nauczycieli wychowania fizycznego oraz innych osób uczestniczących w rozwoju dzieci i młodzieży.
22– Drugim krokiem podjętym przez Państwa Członkowskie UE powinno być opracowanie prozdrowotnych modułów aktywności fizycznej dla szkolenia nauczycieli dzieci w wieku przedszkolnym, szkoły podstawowej oraz szkół średnich.
23– Informacje dotyczące potrzeby aktywności fizycznej, najlepszych metod wprowadzenia jej do codziennego życia oraz zmian w trybie życia powinny być dostępne dla nauczycieli wychowania fizycznego, trenerów, kierowników ośrodków sportowych i wypoczynkowych oraz specjalistów medialnych w trakcie ich studiów oraz/lub kształcenia zawodowego.
24– Tematy związane z aktywnością fizyczną, promocją zdrowia i medycyną sportu powinny zostać włączone do programu szkoleń specjalistów z dziedziny zdrowia w krajach UE.
25– We wszystkich częściach swojego terytorium, które nadają się do jazdy na rowerze, władze Państw Członkowskich na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym powinny zaplanować oraz stworzyć odpowiednią infrastrukturę, która pozwoli mieszkańcom na dojazd do pracy i szkoły na rowerze.
26– Inne rodzaje aktywnego transportu powinny być systematycznie brane pod uwagę w dokumentach planowania ogólnokrajowego, regionalnego i lokalnego, którego celem powinno być zapewnienie warunków bezpieczeństwa, wygody i wykonalności.
27– Inwestycjom infrastrukturalnym związanym z dojeżdżaniem na rowerze oraz spacerach do pracy i szkoły powinny towarzyszyć ukierunkowane kampanie informacyjne, wyjaśniające korzyści zdrowotne płynące z aktywnego transportu.
28– Organy odpowiedzialne za planowanie przestrzenne, wydające zezwolenia na nową zabudowę, lub gdy władze publiczne decydujące o budowie nowych osiedli, powinny brać pod uwagę potrzebę stworzenia bezpiecznego środowiska pozwalającego na uprawianie aktywności fizycznej przez lokalną populację. Dodatkowo, pod uwagę należy również wziąć odległości i zapewnić możliwość odbywania spacerów lub jeżdżenia na rowerze z domu do stacji kolejowych, przystanków autobusowych, sklepów oraz innych punktów usługowych i rekreacyjnych.
29– Samorządy lokalne powinny uznać jazdę na rowerze za integralny element planowania i inżynierii miejskiej. Ścieżki rowerowe oraz miejsca parkingowe powinny zostać zaprojektowane, zbudowane i utrzymywane z zachowaniem podstawowych wymagań bezpieczeństwa. Samorządy lokalne w całej UE zachęcane są do wymiany najlepszych praktyk tak, aby znaleźć rozwiązania najbardziej odpowiednie pod względem gospodarczym i praktycznym.
30– Władze publiczne odpowiedzialne za funkcjonowanie policji drogowej powinny
zapewnić zachowanie odpowiednich poziomów bezpieczeństwa dla pieszych i rowerzystów.
31– Władze publiczne powinny nie tylko kontynuować działania mające na celu ochronę
środowiska samego w sobie, lecz również jego potencjału jako atrakcyjnej przestrzeni dla
uprawiania aktywności fizycznej. Skuteczne zarządzanie konfliktami powinno być
prowadzone tak, aby zrównoważyć potrzeby różnych użytkowników, w szczególności
zmotoryzowanych i niezmotoryzowanych.
32– Władze publiczne powinny dążyć by w procesie planowania, projektowania i realizacji inwestycji w przestrzeni publicznej uwzględniać potrzeby dzieci związane z zabawą i rekreacją.
33– Działając w porozumieniu, pracodawcy oraz związki zawodowe powinni określić wymagania dla miejsca pracy tak, aby umożliwiało ono prowadzenie aktywnego fizycznie stylu życia. Przykłady takich wymagań obejmują: (1) dostęp do właściwie wyposażonych obiektów ćwiczeniowych zarówno pod dachem, jak i na świeżym powietrzu; (2) stale dostępny profesjonalista do spraw aktywności fizycznej, prowadzący grupowe zajęcia ruchowe, a także udzielający indywidualnych porad i instrukcji; (3) wsparcie uczestnictwa w wydarzeniach sportowych w miejscu pracy; (4) zachęcanie do korzystania z rowerów oraz spacerów jako środków transportu do i z miejsca pracy; (5) w przypadku pracy monotonnej lub ciężkiej do takiego stopnia, że niesie ona ze sobą zwiększone ryzyko schorzeń szkieletowo-mięśniowych, dostęp do ćwiczeń specjalnie opracowanych w celu przeciwdziałania tym schorzeniom; (6) środowisko pracy przyjazne dla aktywności fizycznej.
34– Narodowe certyfikaty zdrowia mogą być przyznawane zakładom pracy, w których
nacisk kładziony jest na fizycznie aktywny styl życia pracowników.
35– Biorąc pod uwagę wydłużenie okresu życia w społeczeństwach europejskich, Państwa
Członkowskie UE powinny zintensyfikować badania dotyczące powiązań pomiędzy
aktywnością fizyczną wśród osób starszych a ich zdrowiem psychicznym i fizycznym, jak
również identyfikacji działań mogących zwiększyć świadomość tego, jak ważna jest
aktywność fizyczna.
36– Władze publiczne powinny zapewnić obiekty, dzięki którym aktywność fizyczna będzie
bardziej dostępna i atrakcyjna dla osób starszych, ze świadomością tego, że nakłady
finansowe na takie obiekty oznaczają oszczędności związane z usługami służby zdrowia.
37– Należy zwrócić szczególną uwagę na personel, który opiekuje się osobami starszymi w
domu oraz w instytucjach tak, aby zapewnić odpowiedni poziom ćwiczeń, stosowny do
wieku i warunków zdrowotnych.
38– Realizacja działań strategicznych mających na celu promocję aktywności fizycznej
powinna być regularnie monitorowana w oparciu ustalone wcześniej wskaźniki, co ma
umożliwić dokonanie oceny tego procesu.
39– Kampanie na rzecz świadomości publicznej muszą być, jeśli mają zakończyć się
sukcesem, łączone z innymi metodami wpływania na społeczeństwo w ramach spójnej
strategii.
40– Rozpowszechnianie i wdrażanie wytycznych UE dotyczących aktywności fizycznej na
poziomie europejskim powinno być wspierane przez sieć UE HEPA bazującą na istniejącej
europejskiej sieci promocji wpływającej pozytywnie na zdrowie aktywności fizycznej
(HEPA Europa).
41– Komisja Europejska powinna wybrać najbardziej optymalne sposoby udzielania sieci
UE HEPA wsparcia finansowego na potrzeby realizacji tego zadania oraz angażowania sieci
we wdrażanie i ocenę projektów związanych z HEPA, a także rozpowszechniania ich
wyników.